پاره یی از آبان ِ عَجیب

. وَهمی از شکل ِ آخرین درخت در صبح ِ جهان ِ اکنون،در ابتدایی ترین فصل ِ وقت، سپیدی‌یی را تَرَک می داد تا واقعیت بریزد. دایره ها بریزد خَط ِ سن های سپید،قهوه یی و َ سبز بریزد روی پیشانی ِ همه چیز، و چیز ها بترکند،صاف،ساده و تو خالی،حبابی. و مولکول های هوا و مویرگ ِ رنگ و َ تَن، یک شکوه کامل از جغرافیا، یک بهار در دل ِ شکوفه، یک آغوش میان ِ ميليارد ها میلیارد ها میلیارد ها میلیارد خلأ! لحظه ی ساکت از حنجره ی جنین، از دایره های بی رنگ ِ بلوری وَ شیار وار ِ نقطه، تشدید می شوند، شیهه می کشند، مست می شوند و می تِرکَند. یک مستی گذرا، یک خاب که از دل ِ هندسه می ریزد، بی شکل است / مثل یک بوسه / صدای یک پرنده و پرنده های یک صدا / بوسه های یک شکل / صبح ها و خورشید ها / به همه باید سلام داد / همه جا باید مُرد انگار / انگار کن/ انگار کن / انگار کن / انگار کن / وَ میلیارد ها گَرده ی تصورْ بهار ِ نابالغ ِ تصویر اند در دایره های وَقت در سکون ِ صدا در الفبا / .