دهانِ عتیقی

دهان مدخل زخم‌ست.

زمانی که بوسه می‌پذیری، که حصار شیشه‌ایی کلام دور رویای دل می‌کشی، همان‌جا زهدان زخم کشت می‌دهی.

و می‌رود کلمه تا جایی که باد سنگ می‌پراند به حصار شیشه‌ایی خانه‌ی رویات و می شکند سکوت و خون می‌افتد در درون دل.

به تصویر خونی منی شکسته در آینه می‌نگری که صورتی داشت از تو، در لهجه‌ی چشم او.

تو آواز قبیله‌ی فراموش هستی، که به یاد آورده نمی‌شوی.