برای آخِر پاییز و بی شمار کلمه ی مرگ

زیبایی ِ گُل

زیبایی قسمت شده ی بین ِ بودن های مقطعی ِ لحظه

وقتی فصل می رود 

دست ها می روند

و همه چیز ِ لحظه در تَنِ سیال ِ خودش می ریزد

رَنگ ِ سکوت گریه می کند در قرنیه های من وُ عقربه های خفته در این اتاق

اشتراکی از فصل را در بین چَشم های ما تقسیم می کند

این ریزشی قطعی از نوری ست که خاهد مرد 

و به تَن ِ مرده ی خود

در تَن ِ سیال ِ زمان نگاه خاهد کرد

که تحدب برداشته 

 و نور، نور را از قرنیه ها پَس می گیرد و دیدن 

در انتهای حافظه ی همین آیینه می شکند تا پوسته ی رَقص برداشتن ِ بهار

در چهره ی شکسته ی تو

دیوانه شود

و شیهه ی آهوهایی مست

با چَشم های تخلیه شده 

لبه های نامعتدل ِ مرزی دیوانه از دل را

بشکافند 

   و سرزمین ِ سپیدی شانه های تو 

لرز بپذیرد 

زیبایی ِ گُل در پارچه های زرد

که از خاب های زیبایی سفر کرده اند 

تصعید می شود 

و بنفش هایی که کَف ِ حنجره تو خابیده اند

       تبخیر ِ صوت ِ سَبز ِ مه‌یی 

گم اند

     که تعبیر ِ خاب ِ فرشته ها را 

        با اسکلت ِ بلوری ِ ماه‌یی سرخ 

 رو آوند ِ موهای تو حَک می کنند و تو

     غلت می خوری

از این خاب ِ به خاب ِ آیینه یی که در لحظه ی دیدن ِ تو 

از چَشم های تو

قرنیه های تورا گریست غلت می خوری 

و ُ انزوای کبوتری بی رنگ 

در حدقه ی چَشم های تو لکه یی از آسمان می تواند باشد 

-

بر من ببخشا این گریه های بی دلیل را دیدن، که رسوب ِ چشم های تو می شود و ُ منع ِ منظره.