دور_ه_

وقتی نماز میت می خواندند

مادر آسمانی ام ستاره تسبیح می کرد

                                                       برای پیرمردان به نطفه نرسیده

       دوران انقلابی سینه 

                                 در گرداب مذاب گل های سرخ

                    میانه لشکر دریا

                                       من  و ((موج سودا

                                                               شب تا به روز تنها))

 گیاهان را نجوا می کنم 

                              ((و دهانم بوی جنگل و شب می دهد))

 از فریاد برای یافتن برادران و 

                                    درختی که شده ام از جنگل نبودشان

                           سایه ها سرآغاز قلبی جدیدند_نجیب

                                        _آواهای بریده_

سایه های من پر از هوای زلف توست

                                                   زندان نیست

این خط ها

              ریل های قطار قلب ام اند                            تا برسانند

از مهتاب شخصی ام 

                             به دو منظومه ی تر

                                                         در صورتی نبوسیده

                                       *نور_بوم

                                                       بکشد

                                                                کشانده شوم

تا سواحل ابر 

                  تاکستان هایی که خواهرانم هستند

سایه های مست شراب 

                                             سراب های جنگل

                                          در کوبر

                                          به جنگ برخاسته اند

                                         تیر خورده ام

                                       خورده بودم

                                   خواهم خورد

                                                        رها خواهم شد

      تا ببینی 

                آغوش باز را

                               نبش قبر 

و با عاشق مرده ات برقصی

                        از طبیعی ترین اشکال نت

                                  خدا و قلب

شراب هایی که یک ساله شدن را کش آمدند

                       تنی که تاک شد

                        تنی که درخت ماند

و دست هایی که تبر بود

                                          _آغوش را می پذیرم

                                          عشق تو مرگ من شد

و میلاد های هرباره

                         روایتی ناتمام

                                               با مرکب دریا

گل های مذاب سرخی که سر می کشم

                      _سیاهی چشمانت را

          به شب گره زده ام

تا مقصد:گلزار خورشید

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

                                             5_8_96

به "عسل بشردوست"

پ.ن:این کار زین جهت به عسل بشردوست روان داشته شده که_هماره_با جریان زیبای آوایی اش دل را به جریان کرده و می کند.