چه

 

حوالی جنگ است و  تکه هاش

                                           می ریزد به چشم م

پی کشف دانه و 

                      آتشفشان هایی از جوانه

       روزنه ها ترک برداشت

              و میلیون ها دریا

                                    منعکس شدند به قطره ایی

نفس و فرق امواج

                         میان را اقیانوس ها فاصله می داد 

.

.

و کلمات تمام می شوند

                                            شاید رقص برکه ها

                                             تمام دره را 

                                             در دایره ایی تا دهد

                              _دورم از آینه،بی مقدار_

             انفجار و قدم های تو

                                         که سر می کشید سیل را 

  آوایی بود به شکل هایی از جنون

که 

هیچ را نمی ماند

_ بی پایان تر از هر سطری

از کوه آتشفشانی و برکه

که اوج پر هام 

به ناکجا

                        و سال ها درخت،ریشه و شکوفه

از سایه

تا عاقبت

20_10_1395

پ.ن:این کار مربوط به یک سال قبل است حدودی،اما ویرایش آن به دیشب برگشت.

+ نوشته شده در  جمعه بیست و دوم دی ۱۳۹۶ساعت 11:57  توسط راستین خواجوی نوری  |