گردش

آب مایه ی حیات است و جان ها جوید تا ابد به آغاز یابد. هر که آب جوید تشنگی دارد و آن که تشنه است دلی دارد به وسعت کویر.   _کویر بودن داستان هاست_ از غربت دل عشق جو تا ستارگان شب و سرمای تنهایی:

                       ماییم و موج سودا _شب تا به روز تنها

این کویر تا به دریا ریزد دم ها کشد:

                         درد عشقی کشیده ام که مپـــــرس

کویر غریب دارد،کویر درون،درون غریبی بیند تا به هیات دریا ریزد.

دریا ریختن به نحوی تنها نیست،با عشق دل همیشه دل توام است،حتی خدا و نور و دریا توان دید اما کویر شب است و ستاره،در شب، چشم دلی خواهد تا ببیند پستی ها و بلندی ها و اشکال.

عشق راحت به قلب است و قلب به عشق تا خلا.از آن جا که آدم و حوا _از ذکرشدگان_ با هم بودند،قلب هم با هم است:در دریا به مختصات آسمانی ذهن.

راه ها برد تا درک کنی که تنها نیستی و کویر همه دریاست.

جهان همه دریاست. 

کویری نیست مگر آنکه چشم خود خواهد بیند. حق آنچه عطا کرده نه یک است، نه هزار.به شمار نیست.تعاریفی است در انسجام و تضاد،جمع اضداد:آدمی.

دریا تا توانی،توان دید_از برگ و جاده تا کتاب و عشق و یار.

عشق همه جاست،چشم خواه ناخواه بیند به مرور.

             این دریایی است که تمام قلب را گرفته است.

پایانی ندارد،سراسر عشق زاید و مرگی نیست،توام تمام عشق جهان را گیرد و حدی است که فرد همه چیز را عشق بیند.

                                _بی پایان_

                                _درجریان_

                                                                                        از کویر تا دریا 25_9_96