گر

بر می گردند،راه می روند و شکل می دهند و می گیرند توامان.این رقصی ست که باد و برگ می گیردش،تن و خاک در هم انس می شوند،سوال می شوند،جواب می رویند و پاسخی ست که ماه به زمین می دهد:شب. همه ی عناصر در هم می تنند و نقصانی اگر هست در ارادتی ست به نفس.

آدم اگ به درختیش ش شک کند،قطع ش می کند،نمی روید،در تمام مختصات همین است،اگر به بیش،تکبر یا کلیت نفس ست غالب نشوی،نیرویی بزرگتر تورا گیرد و برده ایی خاهی بود،اما از این زنجیر چاره ایی نیست که مادر بزرگ خورشید،مسکون تمام ذرات نور است و پاسخی دهد در حد خواستن. به قهر گرفتن عناصر باهم،پاشیدگی جهان هاست.

26_11_96